Torrent: APOSTASY - THE SIGN OF DARKNESS (2018/2023) [MP3@320] [FALLEN ANGEL] |
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI
No i to się *censored* nazywa dzieciątko !!! Z otchłani i pustyń Chile wjechał po prawie ćwierć wieku od wydania debiutu Apostasy by dla rodzimej Fallen Temple wydać drugi thrashowy pomiot zamknięty w 32 min. Tu nie ma szopek, darów ani trzech króli. Tu napierdala się thrashera jak z przełomu lat 80-90.
Jest brudno, wściekle, piekielnie na pełnej kurwie. Solówki wiercą ile wlezie, wokal to od szeptów, growlów, wrzasków aż po przeraźliwe falsety.
The Sign Of Darkness brzmi jakby Bathory, Sarcofago i Poison sprawdzili co nagrają razem. Pewnie byłoby to coś w stylu Apostasy. Świetny powrót.
Hajasz
Zabłąkany wędrowcze, jeśli dotarłeś tutaj bo kojarzysz jakiś zespół o nazwie Apostasy, to jest duża szansa, że to akurat nie ten, bo zespołów o tej nazwie jak psów. Ale skoro już tu jesteś, to przybliżę ci akurat ten konkretny na tyle, na ile potrafię.
Ten konkretny Apostasy pochodzi z Chile i powstał w 1988 roku, więc na pewno pobolewa go już kręgosłup jak mnie. Miał w funkcjonowaniu kilka długich przerw, co nikogo nie powinno dziwić, bo przecież nie stał się kolejnym metalowym towarem eksportowym Ameryki Południowej, a spodziewam się, że na drugiej półkuli utrzymać podziemną kapelę metalową przez trzy dekady jest równie trudno, jak i u nas. Żeby było jeszcze zabawniej, The Sign of Darkness to zaledwie długi krążek długogrający w karierze kapeli (pierwszy, Sunset of the End, wyszedł w 1991 roku, i podobnie jak ty nie mam o nim zielonego pojęcia).
Nie wiem jak Apostasy brzmieli w przeszłości i czy dane im było przejść w ciągu trzech dekad jakąś muzyczną ewolucję, ale spodziewam się, że nie, bo i dziś brzmią oldschoolowo. Na The Sign of Darkness brzmią jak piewcy starego, dobrego blacku i thrashu spod znaku Hellhammer czy Venom. Zupełnie przypadkiem tego typu agresywne granie akurat wraca do łask metaluszków na całym świecie, więc pewnie i Apostasy gdzieś w swoim rejonie będą mieli okazję błysnąć, ale poza niego raczej nie wyjadą z tym materiałem.
The Sign of Darkness ni ziębi, ni grzeje. Ani mnie nie podnieca, ani nie wkurwia. W zasadzie moją uwagę jako tako przyciągają jedynie intra Praise of Darkness oraz The Great Damnation, które aż walą plastikowym oldschoolem – kojarzycie te pseudopatetyczne, sztuczne do bólu klawisze z płyt metalowych z lat 80-tych? To właśnie wita was na wejściu. I choć w 2018 roku brzmi to jeszcze śmieszniej, niż przed dwudziestoma laty, to mnie się wydaje sympatyczne, bo to wyraźne mrugnięcie do tych, co pamiętają te starutkie płyty metalowe nagrywane po taniości. Autorytatywnie stwierdzam, że Apostasy zrobili to intro właśnie jako wehikuł czasu, bo poza tymi klawiszkami reszta płyty brzmi co najmniej przyzwoicie. Oczywiście – wszystko tutaj świadomie wali myszką, od niemal melodeklamowanych wokali pełnych pogłosu wysuniętych mocno na przód i przechodzących od czasu do czasu w falset a’la King Diamond do samych kompozycji, które są wręcz podręcznikowym przykładem wczesnego rozpędzonego thrashu, w którym poza gonitwą nie dzieje się praktycznie nic. I jako taki rodzaj pocztówki sprzed lat, muzycznego albumu ze zdjęciami The Sign of Darkness jest w sumie sympatyczne. Z perspektywy 2018 roku jednak nie broni się nijak, po prostu ginie za albumami, które podpadają pod tę samą formułę, ale są zwyczajnie ciekawsze, lepsze, lepiej zrealizowane. Poszczególne numery nie różnią się od siebie za bardzo, operują w samym środeczku doskonale znanych wszystkim kanw. Przez to wszystko wpadają jednym uchem, drugim wypadają. Nic w nich nie przeszkadza, nie wadzi, nie wkurwia, ale też nic nie zajmuje, nie interesuje, nie porywa. Ot, muzak, muzyka tła dla przeciętnego smutnego satanisty z ósmej klasy.
Z jakiegoś powodu album został podzielony na dwie części, strony A i B, tutaj nazwane Fire i Lust. Każda z nich zaczyna się od wspomnianych plastikowych introdukcji, by potem zamienić się w papkę tych samych dźwięków. Na części Fire numer Virgin Sacrifice brzmi dokładnie tak samo jak kolejny Witching Fire, a ten nie różni się zbytnio od następnego Armageddon Is Near poza tym, że jest od niego nieco szybszy. Poszczególne riffy sprawiają wrażenie, jakby były polepione z tych samych dźwięków, którym pozmieniano długości i które pozamieniano miejscami. O dziwo druga połowa płyty wypada nieco ciekawiej: choć Blackened By Lust dalej ciągnie się tym samym patentem wolniejszego, cięższego blacku/thrashu, to Strife of the Tormentor jest miłym oddechem. Zaczyna się od akustycznego wstępu, w którym skale zabrzmią znajomo każdemu, kto kiedyś słyszał o Metallice, a potem, po sympatycznie klasycznej solówce Apostasy rozwijają numer do równie klasycznej thrashowej gonitwy, która dziwnym trafem jest zaskakująco satysfakcjonująca. Wieńczący płytę Satan Ascends wraz z basowym wstępem to z kolei najlepszy moment na płycie – ostry, niebezpieczny riff, ciekawy groove, raz wyrazisty i powolny, raz rozpędzony do kosmicznych szybkości, fajna aranżacja, pełna zakrętów i ciekawostek, duża dokładność i skupienie. Gdyby wszystkie kawałki na The Sign of Darkness szły tym tropem, to mielibyśmy naprawdę dobry powrót do przeszłości, a tak mamy powrót do przeszłości ciekawy jak szkolna wycieczka z wynajętym przewodnikiem: niby sporo klasyki, nieźle zrealizowane bicie pokłonów dla oldschoolu, ale całość podana w nudnawym sosie, który nie potrafi zainteresować na dłużej niż kilka sekund. Przeciętniak z aspiracjami na przyszłość.
nmtr
Although Chile’s thrash metal scene had taken a few years to fully fire up beyond innovative demos from Pentagram, Massakre, and Necrosis in the mid-80’s the true explosion of underground forces would fire into the abyss in 1988. Full-lengths from Warpath and Necrosis coincided with demos from heavier, more intricate newcomers including a long-lost rehearsal tape from Valparaíso based Apostasy. The rise of bestial terror would reign bloody hell across South America as the world began to dig beyond Sepultura‘s debut and in turning the cross upside down in Chile it’d be Atomic Aggressor‘s ‘Bloody Ceremonial’ and Apostasy‘s ‘Fraud in the Name of God’ (1989) demos that would ‘legitimize’ the underground scene beyond Pentagram‘s impressive beginnings. I know there were more dark forces at work back then already, such as Sadism and Torturer, but in the realm of pure thrash it was Apostasy‘s ‘Sunset of the End’ (1991) that had the most potential to speak to the worldwide thrash metal scene of the time who were reeling from the glory of peak Sepultura, Dark Angel, Sadus and the rise of death metal beyond the 80’s. I have a long personal history of trying to acquire an original cassette of this bands debut that spanned the entirety of 2004 as I’d been ripped off by bad Russian bootlegs but, once I’d acquired it ‘Sunset of the End’ would reaffirm a sort of personal commitment to digging for the hidden gems of independent metal music past and went a long way in shifting my mindset from fanatic to actual collector. In my mind it is as vital an entry to exemplar South American thrash metal as ‘Beneath the Remains’. So, there is great weight attached to receiving a follow-up release twenty seven years later.
There is little to worry about, though, as ‘The Sign of Darkness’ is a worthy successor in a hard-fought battle to resuscitate the spirit of Apostasy. In fact it was only a matter of waiting patiently beyond 2013 as the band reformed as a trio with Cris Profaner (Cristián Silva) as the sole original member joined by Ancient Crypts and Invincible Force drummer Cristóbal Vigneaux along with lead guitarist Sebastian Palominos (Henosis). The collective sigh of relief was palpable as ‘Blackened By Sacrifice’ (2013) demo was immediately evocative of ‘Sunset of the End’, particularly the second half; Since then they’ve released an additional EP, ‘The Blade of Hell’ (2016), prior to the release of this second full-length. ‘The Sign of Darkness’ collects those previous compositions slightly reworked while including a handful of new songs. What might surprise older fans is the level of authenticity and amount of riffs they’ve poured over in creation of ‘The Sign of Darkness’; It absolutely feels like an ‘old school’ thrash metal album from the late 80’s and isn’t mired by any too-modern tricks nor does it delve into death metal as I’d personally expected. The hand-crafted, DIY aspect of Apostasy is yet in tact as they’ve recorded, produced and mixed the record themselves with the final master shopped out to Lamech Sound Design. I’m hugely impressed that Profaner handled a great bulk of the instrumentation and songwriting while keeping things tight, energetic and mercilessly heavy.
There is a great purity in the majesty of ‘The Sign of Darkness’ as it evokes the old days while extending the bullet-belted extremist thrash of their first album nearly three decades later; I’d most definitely have included this on my Best of 2018 if it had been easier to track down and acquire but that is my own failing. It is rare anymore today that I hold a record in my hands and truly covet its possession and not because of nostalgia but for the powerful heavy metal within. This is a riff album, not a riff-salad nightmare or even an overtly technical performance but an intricate set of effective guitar performances enhanced by 80’s death metal aesthetics and post-’86 classic thrash structures. What should immediately stand out is Profaner‘s vocal performance which is classic Chilean thrash echoing grittiness that doesn’t imitate previous vocalist Alberto Leyton but brings a similar cadence with the occasional shrieking fit that’ll recall ‘Darkness Descends’ as much as it does Communion.
When faced with an album that was long accepted as impossible and/or shelved I met ‘The Sign of Darkness’ with high expectations and careful enthusiasm. No doubt I waited through the ‘fanatic’ phase of interest until I’d written this because there is always value in some objectivity. I’d say as a full listen this 33 minute thrasher is quick, straight to the point evil and brutal thrash metal in the most classic sense and that’ll always be my preference above most other forms of metal. The part of me that has been obsessed with thrash riffs since I was a teenager is re-lit by this long awaited second Apostasy album and there should be no doubt that it comes with an above average recommendation, especially if you are a fan of 80’s South American death and thrash metal output or the witching metal phenomenon concurrent on the other side of the world. Highly recommended. For preview there are two key duos that bolster ‘The Sign of Darkness’ to nigh classic status, the first is “The Great Damnation” / “Blackened by Lust” with its Attomica-esque stomp and “Praise of Darkness” / “Virgin Sacrifice” which should immediately read as classic Apostasy and classic Chilean extreme thrash for that matter.
GrizzlyButts
1. Praise Of Darkness 1:14
2. Virgin Sacrifice 4:56
3. Witching Fire 4:14
4. Armageddon Is Near 4:32
5. The Great Damnation 1:15
6. Blackened By Lust 2:57
7. Strike Of The Tormentot 6:20
8. Serpent Spell 1:45
9. Satan Ascends 4:47
Bonus Tracks:
The Blade Of Hell EP
10. The Great Damnation 1:23
11. Virgin Sacrifice 5:01
12. Blackened by Lust 3:07
13. Strike of the Tormentor 6:25
Cris Profaner - Bass, Vocals, Keyboards, Guitars (rhythm), Songwriting, Lyrics
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitars
https://www.youtube.com/watch?v=rqLijMGhNzw
SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!
[ Pokaż/Ukryj ]
Podgląd zawartości dostępny jest tylko dla zalogowanych użytkowników.
|
|
|
Komentarze |
Aby móc komentować musisz być zalogowanym!
|
|
| 
![APOSTASY - THE SIGN OF DARKNESS (2018/2023) [WMA] [FALLEN ANGEL]](imgtorrent/8f80fdf35cef85f473e169c0ba0aedd52e37d1e2_1748360935.jpg "APOSTASY - THE SIGN OF DARKNESS (2018/2023) [WMA] [FALLEN ANGEL]")