Torrent: EMOLECULE - THE ARCHITECT (2023) [MP3@320] [FALLEN ANGEL] |
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI
Trudno w to uwierzyć, ale już dekada minęła od ukazania się obrosłej już legendą płyty „Dimensionaut” grupy Sound Of Contact. Teraz byli członkowie tej formacji, perkusista Simon Collins (najstarszy syn Phila) i gitarzysta Kelly Nordstrom, powracają z nowym zespołem, który nazywa się eMolecule i albumem zatytułowanym „The Architect”. Obaj, niezależnie od siebie, przygotowywali już muzykę na swoje nowe solowe płyty, ale szczęśliwym trafem spotkali się razem, aby rozpocząć pracę nad kolejnym albumem Simona. Poczuli, że w brzmieniu i koncepcji demo eMolecule drzemie wielki potencjał i postanowili rozwinąć to w nowy projekt. Pracowali długo, kształtując styl wymieniali się pomysłami, a następnie zabrali się za wspólne pisanie muzyki na album zatytułowany „The Architect”. Jest to osobliwa koncepcja skupiająca się na człowieku, który dowiaduje się, że pozostały mu dwa tygodnie życia. Gdy uświadamia sobie, że jest blisko końca przechodzi duchowe przebudzenie.
Stylistyka muzyki jest bardzo nowoczesna, chwilami wydaje się, że płyta mogłaby być soundtrackiem do jakiegoś filmu z gatunku sci-fi. O ile jedyny krążek Sound Of Contact, czy solowe albumy Simona Collinsa zawierały sporo melodyjnych, piosenkowych utworów, to album eMolecule należy do trochę innego świata: oferuje zaledwie kilka piosenek, które mają zajawki charakterystycznego (pop)rockowego brzmienia, a reszta pochodzi ze znacznie mroczniejszego wymiaru rocka. Od razu w uszy rzuca się brak Dave’a Kerznera, którego klawiszowe dźwięki budowały świat muzyki Sound Of Contact, a charakterystyczny, mocno nakierunkowany na genesisowskie klimaty, sposób komponowania wciąż nieźle sprawdza się na jego solowych albumach. Ale zapomnijcie o Sound Of Contact. Muzyka eMolecule to rzecz z zupełnie innej bajki. Jak już wspomniałem, długimi (album trwa 70 minut) chwilami wydaje się, że jest to ścieżka dźwiękowa do jakiejś cyberpunkowej eksperymentalnej adaptacji filmowej.
Pośród 11 utworów wypełniających ten album są jednakowoż momenty, kiedy eMolecule pokazuje się z łatwiej przyswajalnej strony – klimatycznej i chwytliwej. Wyciszona, utrzymana w sennej atmosferze, zaśpiewana przez Collinsa kojącym głosem piosenka „Awaken” czy lekko ‘przymglony’, opatrzony fantastyczną finałową gitarową solówką „Me You” są tego najlepszymi przykładami Z kolei „Beyond Belief”, aczkolwiek napakowany nowoczesną technologią, to utwór, który, moim zdaniem, ze swoim euforycznym refrenem mógłby śmiało zaistnieć w każdym komercyjnym radio. Zanim w finale „Prison Planet” pojawi się zaciekła ściana dźwięków, nagranie rozwija się niczym całkiem zgrabna, choć mocno nasączona elektroniką, melodyjna piosenka. Umieszczony w połowie płyty, w przeważającej części instrumentalny „The Turn” też obiecuje odrobinę sonicznego wytchnienia dzięki prostemu motywowi fortepianu i kumulacji przestrzennych partii gitar. Lecz na początku czwartej minuty zostajemy zaatakowani niespodziewaną erupcją dźwiękowego hałasu, zniekształconymi akordami, mocno przetworzonymi, pełnymi niepokoju, wokalami, a nawet growlami!
W rzeczy samej, przez większość płyty panowie Collins i Nordstrom zagłębiają się w mocno eksperymentalnych klimatach. Już sam początek albumu w postaci trwającej ponad 10 minut kompozycji „eMolecule” może dla wielu słuchaczy okazać się prawdziwym szokiem. Wszystko zaczyna się od nieskoordynowanych syntezatorowych dźwięków, po czym Collins wdziera się mocarnymi uderzeniami perkusji, na co Nordstrom nakłada dźwiękową ścianę przesterowanych gitar. Utwór ten daje poczucie wkroczenia w alternatywny, złowrogi, mroczny i futurystyczny świat. To oszałamiający początek płyty, w którym zanurzamy się w krainę bardzo ciężkich brzmień podkreślanych tytaniczną perkusją, która gdy już wreszcie ucichnie, sprawia, że słuchacz unosi się niczym w próżni płynąc na ambientowych figurach gitar i dziwacznych melodiach granych na syntezatorze. Do tego dochodzi przepuszczony przez vocoder zniekształcony wokal (Collins i Nordstrom solidarnie dzielą się na tej płycie partiami wokalnymi) i kilkukrotny powrót do hałaśliwych, mięsistych partii gitar – zabieg podobny do tego, jaki często stosuje w swoich cięższych kompozycjach Steven Wilson. Wszystko to wydaje się bardzo impresjonistyczne i jakby nietrzymające się jakiejkolwiek wspólnej formuły. Nierealne. Nieoczywiste… Niejednoznaczne…
Dość podobnie sprawa ma się z utworem tytułowym. Rozpędzony i też nietrzymający się jakiejś konkretnej formuły „The Architect” brzmi niczym palący oddech dystopijnego niepokoju. W swojej znakomitej większości utwór posiada znamiona lekko ‘przybrudzonego’, żywiołowego grania, ale po trzech minutach nastrój zmienia się diametralnie. Klimatyczne interludium, które jest wypełnione złowieszczą narracją, daje poczucie złowrogiego niepokoju, co potęgowane jest przez (znowu totalna zmiana nastroju!) powracające w finale mocne gitarowe riffy i nerwowe brzmienia syntezatorów. Z tą całą swoją czupurną konstrukcją utwór wydaje się jakby był żywcem wyjęty z podręcznika o Jeżozwierzach.
Z kolei w nagraniu „Mastermind” skupia się tak wiele, pozornie niepowiązanych ze sobą, muzycznych i pozamuzycznych (recytacje!) elementów, że wydaje się być ono kilkoma utworami w jednym, połączonymi jakąś trudną do zdefiniowania chaotyczną formułą. Utwór „Dose”, aczkolwiek o dość precyzyjnej i trzymającej się sztywnych ram, konstrukcji, brzmi tak ciężko jakby wykonywany był przez Metallikę lub przez Black Sabbath. Dla kontrastu, „The Universal” rozpoczyna się jak jakiś synthpopowy kawałek, potem nabiera cech epickiego hymnu, ma fajny refren, przypominający swoim klimatem patenty A.A. Lucassena z Ayreonu, pojawiają się w nim muzyczne orientalizmy, ale w efekcie wydaje się, że jakoś za dużo tego wszystkiego w jednym, niedługim przecież, bo sześciominutowym, wciąż skręcającym to w lewo, to w prawo, kawałku.
Dużo na tej płycie stylistycznych rotacji, zmian tempa, odrealnionych klimatów, niejednolitych kompozycji, wciąż zmieniających się brzmień. Wszystko to daje poczucie muzycznej nieciągłości. Sięgnijmy jeszcze po jeden przykład tej swoistej nielinearności tego albumu: oto finałowy utwór „Moment Of Truth”, który podąża najpierw typowo balladową ścieżką, nie przyspieszając, dostojnie stawiając raz po raz melodyjne akcenty i gdy wydaje ci się już, że to klasyczne zakończenie będzie fajnym, epickim zamknięciem płyty, pojawia się niespodziewane, ciężkie, niemal kakofoniczne, na wskroś metalowe, zakończenie. Bardzo nietypowy to patent, tak jakby panowie Collins i Nordstrom chcieli głośno wykrzyczeć swoje przewijające się przez całą płytę motto: „spodziewajcie się niespodziewanego!”.
Podsumujmy: dużo na tej płycie nieoczywistej muzycznej kreatywności, ogrom nowoczesności, sporo melodyjności, lawina zaskoczeń, mnóstwo dźwiękowego chaosu, a kontrastów jak z rogu obfitości. Naprawdę dużo tego i przy swoich 70 minutach album może spowodować, że uszy większości odbiorców będą mocno obolałe, a całość może wydać się nie do przyjęcia w jednym kawałku, przy jednym posiedzeniu. Ale powiedzmy sobie szczerze, że jest w tych nieoczywistych dźwiękach eMolecule coś, co przyciąga niczym magnes, coś co każe wracać i w sposób niezrażony wyciągać poparzoną wcześniej rękę (uszy!!!) do przycisku PLAY, by wysłuchać płyty „The Architect” po raz kolejny, aby przy każdym następnym podejściu odkryć nowe smaczki, niespodzianki i ukryte brzmienia.
Artur Chachlowski
It has been a decade since the release of Dimensionaut the critically-acclaimed debut album from Sound of Contact. Now, former SoC members Simon Collins and Kelly Nordstrom return with the new band eMolecule and the debut album The Architect which showcases the pair’s unique brand of songwriting and musical composition.
The two long-time collaborators met in Vancouver, British Columbia, Canada in 2005 and have been working together ever since. Originally brought together to work on Simon’s solo career, the spark of creativity between Simon and Kelly was undeniable. They soon began writing original material together, much of which would end up on Dimensionaut.
With a successful progressive rock album under their belts, Simon and Kelly were determined to continue the work they started with Sound of Contact. During the UK production of Simon’s 4th solo album “Becoming Human”, Kelly recorded a demo of the song “Emolecule” in a flurry of inspiration. With this new offering, Simon and Kelly decided their way forward was as a duo and they would pool their best material under the name eMolecule.
In the summer of 2020, eMolecule decided it was time to begin work on their debut album and that it was to be a concept album. Meeting in person at Simon’s studio in Ireland, the duo spent a solid month writing the concept and music start to finish. Over the following months, they completed writing, producing and performing “The Architect” both remotely and together in Ireland.
The Architect features intense, heavy guitar and drum performances as well as deep, atmospheric and emotionally driven arrangements. From start to finish, eMolecule’s first offering captivates the listener with infectious vocals, dynamic guitars and ultra-modern production from the epic opening track ‘Emolecule” to the powerful climax of the closing track “Moment of Truth”, this band and album are set to take the listener to another dimension.
Former SOUND OF CONTACT members Simon Collins and Kelly Nordstrom are releasing their debut offering as a progressive-rock duo, a full-length entitled “The Architect,” on February 10th, 2023, via InsideOut Music. Wait, what? I like to consider myself a prog aficionado, but I’ve never heard of the band, let alone these two prog ruffians, now operating under the banner of EMOLECULE. It seems that the undisputed superpower of progressive rock, the British Isles, boasts such a surplus of class-A proggers that they can birth new killer acts like nothing to it. The thing is: these two molecular scientists do not waste time on making a lasting impression with their craft. One minute, they roll out riffs that bring the rock back to prog and, the next you know, you’ll be marinated in haunting, atmospheric synths and vocals that resonate with the air of this one famous four-piece from Liverpool. I guess OASIS might have sounded something like this had they grown up on a steady diet of PINK FLOYD and RUSH instead of THE BEATLES. Then again, regardless of the subtle nuances that suggest this duo would come from the UK, the vocals do resonate more with the air of Phil Collins-era GENESIS than with the arrogant bravado of Liam Gallagher. There is rarely anything that’s absolute, but when it comes to modern prog, the British are really onto some ancient dark magic that makes their progressive endeavors soar to new heights, time and again.
The title track does the honors of opening this sonic journey and it does so by rolling out a serpentine guitar riff that balances between straight-up stoner rock and early KING CRIMSON. If that doesn’t baffle you enough, in the refrains, they gear up on the 1990s-tinted Brit-pop vibes and before the last refrain, the song takes off on a wild tangent, floating in an ambient ocean of sound for a couple of minutes, with a cinematic voiceover going on about some dystopian sci-fi stuff in the background. I’m pretty sure that, should you ever propose a song like this to a major label kingpin, the answer would be a categorical no – “Stoner riffs, Brit-pop, and some ambient soundscapes all squeezed into one song? No, we don’t do that sort of thing here, ever.” Aren’t I glad that prog labels such as InsideOut are a different breed! These gents wear their hearts on their sleeves, so you kind of know you’re going to love this album by the time the album opener is over and done with, given that this sort of anarchy in the UK is your cup of tea, of course – pun intended!
So, after the opener, I was mentally prepared for almost anything – except for the “Phil Collins singing a proggy ballad circa 1987” -vibe of “Awaken.” What’s even more baffling is the fact that these proggy pranksters make it sound good! If I were to lay bets, I think I would be well advised to wager my money on the possibility that they put something weird in the tap water where these fellows come from. While holding this thought, I had to check where these two prog wizards really come from and, well, this is where things got really interesting…
EMOLECULE‘s website tells me that this up-and-coming powerhouse of progressive rock is not entirely British, after all. This dynamic duo met in British Columbia, Canada. I’ll be damned! I was totally tricked by the somewhat British tinge in their signature prog sound. I could have sworn… Obviously, the subtle RUSH vibes must come from there, as well as the delicious Devin Townsend flashbacks on the track, “Emolecule.” Maybe it was the strong Brit-pop vibe in the opening track that tricked me into believing I was listening to a band from the UK. Later, I was gently advised to connect the dots: the vocal duties are taken care of Mr. Collins, whose surname should have tipped me off right off the bat. Yes, indeed, he does sound an awful lot like his father, Phil Collins. So, blending a thick British prog vibe with subtle Canadian influences, this dynamic duo has certainly found its own unique niche in the ever-expansive world of progressive rock.
The rest of the album tiptoes the fine line between heavy, almost stoner-like riffs and atmospheric, synth-dominated plateaus of ambient melancholy. On occasion, the vocals resonate with distinct GHOST vibes, and the next minute, sound so much like Phil Collins that you might have to make sure you are not, in fact, listening to the poppier side of GENESIS. There are no weak moments in this selection. As if the first half of the album has not been impressive enough, “Prison Planet” highlights the last few legs of the album’s robust 70 minutes by resonating with the distinct British (oh, yes) prog sound of bands such as FROST*, LONELY ROBOT, KINO, and ARENA. Then, in “Turn” we hear these guys at their most cinematic, with the song slowly building momentum like a postrock piece on steroids. Dudes, it should have been the album closer! While the actual closing track is a nice little exercise in the Middle Eastern -flavored pop-prog, the additive minimalism of the previous song packs way more punch. It’s the only minor flaw on the whole album, so I think we can live with it.
After a few spins, I feel compelled to state that these two gents provide us with a fine selection of class-A Brit-prog. EMOLECULE‘s debut endeavor sounds maybe even more British in its eccentric, yet somewhat pop-oriented approach than most of the prog efforts that I’ve heard coming from the UK of late – despite the fact that, as far as I understand, only half of the duo comes from the Isles. In theory, mixing versatile musical molecules such as stoner riffs and atmospheric prog together is a recipe for burgerturosis, but these mad scientists show you how it’d done with style. I’ll be damned if this effort doesn’t win all prog-inclined hearts with its outgoing sweetness!
Jani L.
1. Emolecule 10:43
2. The Architect 06:05
3. Prison Planet 04:58
4. Mastermind 08:39
5. Dosed 05:07
6. The Turn 05:56
7. Awaken 05:09
8. Beyond Belief 04:47
9. The Universal 06:03
10. My You 05:27
11. Moment Of Truth 06:56
Simon Collins - Vocals, Drums, Keys, Sound Design, Programming
Kelly Nordstrom - Guitars, Bass, Vocals, Keys, Sound Design, Programming
https://www.youtube.com/watch?v=lMj2HkWmkuY
SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!
[ Pokaż/Ukryj ]
Podgląd zawartości dostępny jest tylko dla zalogowanych użytkowników.
|
|
|
Komentarze |
Aby móc komentować musisz być zalogowanym!
|
|
| 
![EMOLECULE - THE ARCHITECT (2023) [WMA] [FALLEN ANGEL]](imgtorrent/a795fa998df7b0432590a85c239d1f7e57e4cfcc-polskie-torrenty.jpg "EMOLECULE - THE ARCHITECT (2023) [WMA] [FALLEN ANGEL]")